Op 10 februari werd in Nijmegen een demonstratie tegen haat gehouden. AKKU was er ook bij en onze voorzitter Floris Boone hield een speech, waarin hij oproept tot een gesprek in plaats van schreeuwen en respect in plaats van haat. Lees hieronder zijn speech:
“Vrienden, kennissen, onbekenden. Wij zijn hier samen met een doel. Wij zijn hier in Nijmegen op Plein 1944, een herinnering. Op 22 februari is het 73 jaar geleden dat Amerikaanse vliegtuigen de stad bombardeerden. Het Bombardement op Nijmegen eiste 800 levens, een herinnering aan de gruwel die oorlog heet. Maar dit plein herinnert ons ook aan de vrijheid en vrede die wij sindsdien hebben gekend. Het is zoals zoveel monumenten een onderstreping van het handvest van de Verenigde Naties:
WIJ, DE VOLKEN VAN DE VERENIGDE NATIES, VASTBESLOTEN,
- komende geslachten te behoeden voor de gesel van de oorlog, die tweemaal in ons leven onnoemelijk leed over de mensheid heeft gebracht, en
- opnieuw ons vertrouwen te bevestigen in de fundamentele rechten van de mens, in de waardigheid en de waarde van de menselijke persoon, in gelijke rechten voor mannen en vrouwen, alsmede voor grote en kleine naties, en
- omstandigheden te scheppen waaronder gerechtigheid, alsmede eerbied voor de uit verdragen en andere bronnen van internationaal recht voortvloeiende verplichtingen kunnen worden gehandhaafd, en
- sociale vooruitgang en hogere levensstandaarden in grotere vrijheid te bevorderen.
EN TEN DIEN EINDE
- verdraagzaamheid te betrachten en in vrede met elkander te leven als goede naburen, en
- onze krachten te bundelen ter handhaving van de internationale vrede en veiligheid, en
- door het aanvaarden van beginselen en het invoeren van methodes te verzekeren, dat wapengeweld niet zal worden gebruikt behalve in het algemeen belang, en
- gebruik te maken van internationale instellingen voor de bevordering van de economische en sociale vooruitgang van alle volken.
HEBBEN BESLOTEN ONZE INSPANNINGEN TE VERENIGEN OM DEZE DOELEINDEN TE VERWEZENLIJKEN.
De wereld besloot:
Dit nooit meer.
Maar onbegrip, angst en haat krijgen steeds meer vrij spel. In dit digitale tijdperk vliegen meningen over en weer zo snel als wij ze uit onze vingers kunnen laten vloeien. Er wordt gesproken, maar niet geluisterd, er wordt gelezen, maar niet begrepen. Er wordt gescholden en gevloekt. We vechten nu al.
Iemand riep op Facebook op tot een meer diverse groep sprekers, omdat er drie witte mannen waren voorgesteld. Want -dat- was waar het echt om zou gaan vandaag, diversiteit. Iets in mij kwam in opstand. Waren mijn woorden opeens minder waard omdat ik blank was? Ik mag toch ook een mening hebben? Ik wilde reageren. Ik wilde de discussie aan omdat ik mij onrechtvaardig behandeld voelde. Ik wilde ook vechten.
En toen schaamde ik me. Hoeveel mensen voelen dagelijks wat ik voor even voelde, door hun sekse, gender, geaardheid, religie, afkomst of een van de talloze andere factoren die van een mens een persoon maken? Dit ene incident zal er niet voor zorgen dat ik er altijd begrip voor heb, of het altijd voel. Maar ik ga het wel proberen.
Als mensen willen we erbij horen. Wij rekenen ons tot groepen waar wij veel gemeen mee hebben. Dit kan door een gedeeld gevoel voor humor, omdat we collega’s zijn, dezelfde studie volgen, dezelfde passies delen en nog veel meer. Ook onze idealen verbinden ons, maar steeds vaker laten wij onszelf op grote schaal verdelen. Wij tegen zij. Een werkelijkheid van extremen die bevestigd wordt in talloze vormen van media. Maar niemand heeft alle feiten, niemand heeft de waarheid in pacht. De waarheid ligt in het midden, waar we weer in gesprek gaan en naar de ander luisteren, waar wij onszelf informeren en ons wereldbeeld niet door slechts één bron laten bepalen.
Op dit pad naar wederzijds begrip zijn valkuilen die met beleid en geduld moeten worden ontweken, en bergen die overwonnen moeten worden. Ik zeg het nu: het zal geen cultuuromslag zijn die in een jaar geklaard is, of tien, en wellicht zijn we nooit klaar. Maar één mens met overtuiging en daadkracht kan bergen verzetten. Dashrath Manjhi uit India was het levende bewijs. Zijn vrouw raakte gewond in de gevaarlijke heuvels bij het dorp toen zij hem bij zijn werk eten kwam brengen. Zij werd ziek, en de medische post lag in het volgende dorp, op 55 kilometer reizen, te voet, om dezelfde heuvels heen. Zij overleed spoedig.
Diezelfde avond besloot Dashrath:
Dit nooit meer.
Hij pakte een hamer en een beitel en begon met hakken. Mensen verklaarden hem voor gek. Maar hij volhardde. Pas toen zijn werk vorm begon te krijgen kreeg hij hulp, in de vorm van eten en gereedschap. 22 jaar lang beitelde hij aan een nieuw pad van 110 meter lang, soms ruim 7 meter diep, en 9 meter breed. 55 kilometer werd verkort naar 15 kilometer. Één man verzette een berg. Dát is de werkelijkheid waarin wij leven. En als een van ons dát kan, wat kunnen wij dan sámen? Wij staan hier met een doel. Wij laten een stem horen. Wij zijn samen. Iedereen is welkom. Dus sta op en zoek naar hoe wij het samen beter kunnen maken. Houd de deur voor iemand open, uit je waardering voor de ander, begroet elkaar met een glimlach en een knikje, en schuw niet weg om op te komen voor de ander. Zelfs de kleinste daad van liefde en respect maakt het verschil.
Hier is onze stem uitgedrukt in woorden. Op 15 maart kan deze worden uitgebracht met een stip. Het is ons recht. Ik roep op om te stemmen voor een sámenleving.
Bijna ter afsluiting een quote van een persoonlijke held, David Tennant, die hij improviseerde toen hij werd gevraagd een geruststellende boodschap te delen na de recente onrust en ophef in de wereld:
“It’s all gonna be okay. Trust me, I’m a doctor. But it’s up to us to make it okay. It’s time to be positively rebellious, and rebelliously positive. As long as we stand up for what we believe in, don’t give in to anger or violence, look out for the little guy, keep an eye on the big guys, refuse to keep our mouths shut, and just generally try not to be dicks, every little thing…is gonna be alright.”
We moeten allemaal ademen, we moeten allemaal eten. We hebben dezelfde behoeftes. Shakespeare schreef: “If you prick us, do we not bleed? If you tickle us, do we not laugh?” We zijn allemaal mens. Dus kijk naar elkaar als mens, niet als vreemde. Zoek naar wat je deelt, niet naar waarin je verschilt. Iedereen heeft een verleden, maar de toekomst ligt nog open. De tijd voor hoop…is nu.”